У школе прайшоў дзень сустрэчы выпускнікоў, які праводзіцца традыцыйна ў першую суботу лютага — адначасова вельмі радасны і крышачку сумны. Радасны ад таго, што, бачачы якія сталі роднымі за шмат гадоў вучобы асобы, душой вяртаешся ў дзяцінства і юнацтва. А сумны ён таму, што час ляціць няўмольна хутка, і з кожнай наступнай сустрэчай гэта адчуваецца мацней. Здаецца, што само дзяцінства дзесьці ў кутках сэрца замірае ад прадчування сустрэчы з мінулым. А той зарад весялосці, аптымізму і энергіі, які дораць такія сустрэчы, дае сілы, прымушае імкнуцца да новых вышынь і надоўга застаецца ў памяці яркім прыемным уражаннем.